جمعی در محضر امام صادق – علیه صلوات الله الرازق – نشسته بودند. سخن از شیعه و
پیروان خاندان رسالت به میان آمد. امام علیه السلام فرمود: «پیروان ما در لحظات آخر
عمر، چیزهایی را می بینند که چشمها با دیدن آن، روشن می گردد و شاد می شوند». یکی
از حاضران پرسید: چه چیز را می بینند؟ این سؤال را ده بار تکرار کرد و اصرار داشت
تا امام به او پاسخ دهد ولی امام صادق علیه السلام هر بار در پاسخ او می فرمودند:
«می بینند».
سرانجام امام علیه السلام آن شخص سؤال کننده را صدا زد و فرمود: گویا اصرار داری
تا بدانی چه چیز را می بینند؟
عرض کرد: آری. قطعاً. سپس گریه کرد. امام علیه السلام به حال او رقّت کرد و
فرمود: آن دو نفر را می بینند!
آن شخص با اصرار پرسید: کدام دو نفر را؟
امام فرمود: پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم و علی علیه السلام را می
بینند. هیچ مؤمنی نیست مگر این که در لحظات آخر عمر، این دو بزرگوار را خواهد دید
که آن دو بزرگوار به او بشارت می دهند. آنگاه فرمود: این مطلب را خداوند در قرآن،
بیان کرده است، حاضران پرسیدند: خداوند در کجا و کدام سوره بیان فرموده است؟
امام صادق فرمود: در سوره ی یونس آنجا که می فرماید:
الَّذِینَ آمَنُوا وَکَانُوا یتَّقُونَ
« همانها که ایمان آوردند، و (از مخالفت فرمان خدا) پرهیز
می‌کردند.»
لَهُمُ الْبُشْرَى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَفِی
الْآخِرَةِ لَا تَبْدِیلَ لِکَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ « در زندگی دنیا و در آخرت، شاد (و مسرور)ند؛
وعده‌های الهی تخلف ناپذیر است! این است آن رستگاری بزرگ! » (یونس/64-63) (بشارت
دنیای آنان، همان حضور پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و علی در لحظات آخر عمر
آنهاست که بر بالین آنان حاضر گشته و آنها را شاد و مسرور می سازد).
برگرفته از: هزار و یک حکایت قرآنی، محمد حسین محمدی
